Even dringend die blog aanpassen, voordat we China en/of Tibet binnengaan.
Toen ik de boys in lumbini terug ging oppikken, zijn we na wat tempels en stuppa's terug de bus opgesprongen richting Kathmandu. Als je denkt dat Indische bussen een ramp zijn, kom dan eens naar Nepal! Over 200 km, hebben we 11,5 uren gereden. En tegen dat je in Kathmandu aankomt, dan voel je je als een geblende bananen-milkshake.
Thamel is het mekka van alle backpackers in Kathmandu. Hier komt de stad echt tot leven met live-muziek, bars, veel rommelwinkels, hamburgertenten, belgische frieten, enz... . Na een paar dagen hier rond te hangen, hebben een rafttrip geboekt voor twee dagen. Wij, die niet snel voor iets terugdeinzen, zagen niveau 3 niet zitten. Dit is voor mietjes, dus was niveau 5 snel geboekt. Het eerste wat we te horen kregen toen we boekten was: "Sometimes people die over there!". Maar we moeten het toegeven dat het een plezante ervaring was die rafting, maar we hebben nooit gedacht dat we gingen sterven (misschien den Dre wel, omdat die er tot tweemaal uitviel en zijn peddel verloor!).
Na de rafting zijn we nog eens gaan feesten in Thamel en hebben we (PJ en ik) afscheid genomen van den Bral en den Dre.
De volgende dag kwam Jonas De Maeyer (alias Zwei) aan in Kathmandu. Even op cafe gaan en wat bijkletsen over de laatste maanden en de rest van de trip zowat plannen.
Het plan was om Tibet in te gaan nadat we de Annapurna hadden beklommen. Zo gezegd, zo gedaan! Onze Tibettrip stond geboekt op 30 maart, want dan ging de grens terug opengaan. Dus zonder enige ergernis tegenover die FUCKING CHINEZEN, vertrokken we richting Pokhara om daar een trekking te doen naar Annapurna Base Camp, dat op 4200 meter ligt. Een klein mapje gekocht, onze permits in orde gemaakt, twee rugzakken klaargemaakt (1 zware en 1 lichte), geen klimstokken meegenomen (uw eigen benen is meer dan genoeg), geen gids die ons vergezelde ( als echte padvinders kunnen wij een kaart lezen) en geen sherpa die ons gerief droeg (want da is voor janetten). We hadden het plan dat we elke stop gingen verwisselen van gerief, op deze manier had er soms iemand de zware zak, soms iemand de lichte zak en soms iemand gewoon de fles water. Ze hadden ons gezegd dat we er ongeveer 10 dagen over gingen doen, omdat we het op ons eigen deden.
Ik moet zeggen dat we op 6 dagen al terug beneden waren. We hebben die berg als maniakken beklommen, maar dat hield ook het volgende in: ons knieen waren gewoon kapotgewandeld (en deze kunnen we nu nog altijd moeilijk gebruiken), elk van ons is minstens 4 kilo afgevallen, mijn voeten lagen volledig open (omdat ik niet echt de tijd had genomen om schoenen te huren), we kunnen geen trappen meer zien want dan beginnen we spontaan te zweten. Maar er was meer dan enkel miserie! De hele tocht door was een magnifieke beleving. Je wandelt door jungle, bergen, sneeuw, authentieke dorpen, enz... . Wanneer je het basecamp bereikt, stroomt die adrenaline door je lijf en word je zot. We hebben afgezien, maar het was het waard voor elke seconde zweet en bloed (mss tranen). Terug beneden zijn we een paar dagen gaan recuperen in Pokhara met al de mensen die je onderweg ontmoet naar ABC (Annapurna Base Camp) toe. Hier hoor je de strafste verhalen en de grootste falingen. Na afscheid te nemen van deze groep, kwamen we als een draaimolen weer aan in Kathmandu. Hier liepen we onmiddellijk als nieuwe venten naar het reisbureau om te horen ofdat we Tibet in konden. Hier kregen we weeral snel slecht nieuws. Onze laatste kans om Tibet in te gaan is 3 april, anders vliegen we rechtstreeks op China.
Laat het ons hopen! Want die chinezen zitten ons tot hier (met tot hier bedoel ik; "Zeker 1,5 meter hoog, want ja hoger zijn die dwergen niet!").
Voor foto's en meer kort nieuws over Tibet (ofdat we nu binnenglippen of niet), dat is terug te vinden op facebook.
Groetjes vanuit onze laatste week in Nepal
zaterdag 27 maart 2010
zaterdag 6 maart 2010
The Himalaya Experience and The Escape out of India
De laatste maand is weer voorbijgevlogen en er is weer vanalles gebeurd.
Na het vertrek van Wander ben ik een paar dagen later mijn ouders gaan oppikken aan de luchthaven in Bangalore. De eerste dag heb ik de stad laten zien en vanaf dag twee hebben we een auto gehuurd met chauffeur, want in India wil je zelf niet rondrijden (en een chauffeur voor een dag kost twee keer niks). Hampi en Goa hebben we bezocht en ik heb voor het eerst in een hotel geslapen met een zwembad. Het was een dikke week van propere matrassen, geen franse toiletten, verzorgd eten, weinig ongedierte in de kamers, verwenning, enz... . Voor mezelf was het een heel goedkope week, dat kon mijn budget wel effe gebruiken (merci mams en paps).
Na het afscheid met mijn ouders was het 1 lange rush naar Mumbai. Alles als een zot inpakken en van iedereen afscheid nemen waar ik de laatste maanden heb met samengeleefd en alles had met gedeeld. Dan was het op een vlieger springen en aankomen in Mumbai (niet meteen mijn favouriete stad). De boys (PJ, bral en dre) hadden me gezegd dat ze rond half 8 smorgens gingen aankomen. Geen probleem, dacht ik, toen ik rond middernacht landde. Op die manier kon ik me nog een kleine 8 uur tussen de bums aan de arrivalgate leggen, zodat ik toch nog iets van slaap kon vatten. Dat is niet meteen de gemakkelijkste opdracht want je blijft de enigste blanke en natuurlijk een grote attractie. "Which country?" en "What's your name?" blijven de nummer 1 en 2 van de indische vragen. Maar na wat maanden India ben je dat gewoon. Tegen 3 uur kon ik eindelijk wat slaap vatten, toen er een uur later weer eens op mijn schouder werd geklopt. Helemaal ondergedompeld in mijn slaapzak en totaal wazig, stond er een blank figuur naast me. PJ maakt me wakker en het mocht een klein wonder wezen dat hij mij vond in deze menigte. Ze waren verkeerd geweest qua landingsuur en ze hadden mijn gsm-nummer niet. Dus chanceke, maar na enkele minuten was ik klaar wakker en zag ik den Bral en den Dre ook op me afwandelen. Welcome to Mumbai boys!!
Na een treinticket geboekt te hebben en gauw onze bagage in een locker wegplaatst, was het tijd om een frisse pint te gaan drinken in Leopold's Cafe (het cult cafe van Mumbai). Hier heeft Gregory David Roberts zijn inspiratie voor zijn bestseller Shantaram gehaald.
Wat was ik wel bijna vergeten dat het die dag Holi (het kleurenfestival) was. Dus na enkele uren zijn we in een taxi gestapt om naar de slums te gaan. Hier werden we enkele keren aangevallen door een aanstormende bende kinderen, die ons bekogelde met kleuren. Na de gateway of India en het Taj Hotel gezien te hebben, zijn we terug naar Leopold's gegaan om ons nog eens te verfrissen. Tegen s'avonds moesten we nog wel een sprintje plaatsen om op de trein te zitten richting Agra.
Na 22 uren van snurken, kaarten, den dre wakker houden (bral zijn idee),chai drinken, verhalen vertellen van de laatste maanden ( en der waren straffe verhalen tussen), biryani eten, uit de trein te hangen, lezen zagen we de Taj Mahal. S'avonds zijn we als maniakken op ons eten gevlogen. Volgende morgend was de wondermooie Taj Mahal aan de beurt. S'avonds was het even afscheid nemen van de mannen, want ik moest India verlaten, maar we zouden elkaar terug zien 3 dagen later in Lumbini (plaats waar Buddha is geboren).
Aan de indische immigratie in Delhi heb ik nog 5 minuten met een ei in mijn broek gezeten, omdat ze mijn paspoort heel deftig inspecteerden. Maar toen kwam de vraag van de politieman:"Are you coming back to India?". Hier kon ik niet snel genoeg op antwoorden:" No, Sir." Het geluid wat de stempel maakte, gaf me een boost voor de volgende dagen. Aangekomen in Kathmandu (een ongelofelijke levende stad), ben ik al heel wat info gaan opzoeken voor de volgende weken qua trekking, Tibet, rafting, visums voor China en Tibet, enz... . Daarna ben ik op een 11 uren bus gestapt richting Lumbini en deze avond komen de mannen hier ook aan.
Foto's probeer ik op facebook te zetten, maar die computers hier werken echt slecht. Dus het kan wel effe duren. Mijn indische gsmnummer werkt hier ook niet meer, dus ik kan geen berichten ontvangen.
Hou jullie allemaal goe en tot binnen een paar weken!
Na het vertrek van Wander ben ik een paar dagen later mijn ouders gaan oppikken aan de luchthaven in Bangalore. De eerste dag heb ik de stad laten zien en vanaf dag twee hebben we een auto gehuurd met chauffeur, want in India wil je zelf niet rondrijden (en een chauffeur voor een dag kost twee keer niks). Hampi en Goa hebben we bezocht en ik heb voor het eerst in een hotel geslapen met een zwembad. Het was een dikke week van propere matrassen, geen franse toiletten, verzorgd eten, weinig ongedierte in de kamers, verwenning, enz... . Voor mezelf was het een heel goedkope week, dat kon mijn budget wel effe gebruiken (merci mams en paps).
Na het afscheid met mijn ouders was het 1 lange rush naar Mumbai. Alles als een zot inpakken en van iedereen afscheid nemen waar ik de laatste maanden heb met samengeleefd en alles had met gedeeld. Dan was het op een vlieger springen en aankomen in Mumbai (niet meteen mijn favouriete stad). De boys (PJ, bral en dre) hadden me gezegd dat ze rond half 8 smorgens gingen aankomen. Geen probleem, dacht ik, toen ik rond middernacht landde. Op die manier kon ik me nog een kleine 8 uur tussen de bums aan de arrivalgate leggen, zodat ik toch nog iets van slaap kon vatten. Dat is niet meteen de gemakkelijkste opdracht want je blijft de enigste blanke en natuurlijk een grote attractie. "Which country?" en "What's your name?" blijven de nummer 1 en 2 van de indische vragen. Maar na wat maanden India ben je dat gewoon. Tegen 3 uur kon ik eindelijk wat slaap vatten, toen er een uur later weer eens op mijn schouder werd geklopt. Helemaal ondergedompeld in mijn slaapzak en totaal wazig, stond er een blank figuur naast me. PJ maakt me wakker en het mocht een klein wonder wezen dat hij mij vond in deze menigte. Ze waren verkeerd geweest qua landingsuur en ze hadden mijn gsm-nummer niet. Dus chanceke, maar na enkele minuten was ik klaar wakker en zag ik den Bral en den Dre ook op me afwandelen. Welcome to Mumbai boys!!
Na een treinticket geboekt te hebben en gauw onze bagage in een locker wegplaatst, was het tijd om een frisse pint te gaan drinken in Leopold's Cafe (het cult cafe van Mumbai). Hier heeft Gregory David Roberts zijn inspiratie voor zijn bestseller Shantaram gehaald.
Wat was ik wel bijna vergeten dat het die dag Holi (het kleurenfestival) was. Dus na enkele uren zijn we in een taxi gestapt om naar de slums te gaan. Hier werden we enkele keren aangevallen door een aanstormende bende kinderen, die ons bekogelde met kleuren. Na de gateway of India en het Taj Hotel gezien te hebben, zijn we terug naar Leopold's gegaan om ons nog eens te verfrissen. Tegen s'avonds moesten we nog wel een sprintje plaatsen om op de trein te zitten richting Agra.
Na 22 uren van snurken, kaarten, den dre wakker houden (bral zijn idee),chai drinken, verhalen vertellen van de laatste maanden ( en der waren straffe verhalen tussen), biryani eten, uit de trein te hangen, lezen zagen we de Taj Mahal. S'avonds zijn we als maniakken op ons eten gevlogen. Volgende morgend was de wondermooie Taj Mahal aan de beurt. S'avonds was het even afscheid nemen van de mannen, want ik moest India verlaten, maar we zouden elkaar terug zien 3 dagen later in Lumbini (plaats waar Buddha is geboren).
Aan de indische immigratie in Delhi heb ik nog 5 minuten met een ei in mijn broek gezeten, omdat ze mijn paspoort heel deftig inspecteerden. Maar toen kwam de vraag van de politieman:"Are you coming back to India?". Hier kon ik niet snel genoeg op antwoorden:" No, Sir." Het geluid wat de stempel maakte, gaf me een boost voor de volgende dagen. Aangekomen in Kathmandu (een ongelofelijke levende stad), ben ik al heel wat info gaan opzoeken voor de volgende weken qua trekking, Tibet, rafting, visums voor China en Tibet, enz... . Daarna ben ik op een 11 uren bus gestapt richting Lumbini en deze avond komen de mannen hier ook aan.
Foto's probeer ik op facebook te zetten, maar die computers hier werken echt slecht. Dus het kan wel effe duren. Mijn indische gsmnummer werkt hier ook niet meer, dus ik kan geen berichten ontvangen.
Hou jullie allemaal goe en tot binnen een paar weken!
zondag 14 februari 2010
The Terminal and The Tamil Tigers
Ik weet het, ik weet het! Het is twee maanden geleden dat ik nog eens een teken van leven gaf. Maar ik heb serieus wat meegemaakt deze maanden in deze wilde rush van gekte. Voor Kerst zijn we met wat mensen terug naar Hampi getrokken en het nieuwe jaar heb ik gevierd hier in typische Bangalore stijl. Dat betekent dus met veel 90's muziek, vuurwerk dat meer richting mensen en huizen is gericht dan naar de lucht, eten dat van de afhaalchinees komt en met duizenden mensen over de hele stad de zon zien opkomen op rooftops.
Daarna ben ik weer even op mijne thesis gevlogen, want 20 januari landde Wander in Mumbai en ik wou dat er al een groot stuk afgewerkt ging zijn voordat hij aankwam. In deze periode heb ik ook wel een week naar het toilet moeten sprinten omdat meneer eens zin had in cornflakes met wat koude melk. Het moet gezegd worden; vervallen melk geeft u een aparte darm-doorstroming. Antibiotica op zo'n momenten is een wondermiddel.
20 januari stond voor de deur en het was tijd om de enige echte Wanna in Mumbai op te pikken. Na één dag in Mumbai door te brengen en alle verhalen eens te horen van het thuisfront, hebben we s'avonds de bus genomen richting Goa. Een bus waarvan wel gezegd mag van worden, dat je er liefst geen knieën voor mocht hebben. Aangekomen op Ajuna Beach hebben we een paar dagen goed laten gaan. Goa-feestjes, verse vis, Kingfisher, bier, koeien die de beste dieven op het strand zijn, het lokale Feni drankje, het ontmoeten van de wildste figuren, zonsopkomsten, hippies, enz... . Wander, die onmiddellijk in het Indische leven werd gezwierd, was na 4 dagen wel goed ziek, maar dag 5 kon hij er weer tegenaan.
Kampvuren, rotsspringen, cruisen met brommerkes, het dice-spel, Old Monk rum en Blue Eye guesthouse dat was de Hampi ervaring. Na Hampi zijn we op de bus gesprongen richting Bangalore, zodat wander ook eens kon zien waar ik de laatste maanden heb doorgebracht. Tim en Bart, twee Belgen van Keerbergen, die we opgepikt hebben in Hampi, zijn ook meegekomen naar Bangalore. Even de batterijen opladen dachten we, ja dat bleek toch niet waar te zijn. Hier was een groot verjaardagsfeest aan de gang en de volgende dag zijn we natuurlijk als twee zombies op de bus richting Munnar gestapt. In Bangalore zijn we ook op het magnifieke idee gekomen om Sri lanka te gaan bezoeken (hier later meer over).
Wander en Kevin, die de volgende dag helemaal klaar waren voor elke berg op te stormen, want ze dachten dat er gene berg te groot voor hen was. Na twee uren stappen met sherpa John, begonnen de kuiten en de dijen het toch goed te voelen. Op de top waren de uitzichten adembenemend. Op de top hebben we de nacht doorgebracht en een lokale "zeer goede vuurmaker", zoals ons gezegd werd, heeft met de nodige benzine het vuur aangestoken om ons een idyllisch moment te bezorgen met de nodige geurhinder natuurlijk :-).
De volgende dag zijn we de Hilltop afgedaald en was het tijd om naar Chennai te gaan. Hier was het idee om de nacht door te brengen in de luchthaven door te brengen. 20 uren voor ons vlucht waren we aangekomen in Chennai, niet in de luchthaven binnen geraakt omdat je pas 3 uren voor je vlucht in de luchthaven binnen mocht. Dan hebben we de meeste tijd op een bankje buiten doorgebracht. Dat was even een kleine misrekening van ons.
Maar dan mannen, DAN kwam Sri Lanka eraan. Toen we in Colombo aankwamen, zeiden ze aan immigratie:"Jullie moeten 2 maanden in Sri Lanka blijven voordat jullie India terug binnen willen!". Natuurlijk verschiet je dan even. Maar er was een mogelijkheid om terug in India binnen te geraken na 8 dagen, want ik en Wander hadden niet de tijd om 2 maanden in Sri Lanka te blijven. We moesten naar de Indische ambassade gaan in Sri Lanka gaan en daar een re-entry formulier invullen zodat we een stempel in ons paspoort kregen om terug India binnen te geraken. Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst even langs het ziekenhuis want ik had door de trekking in Munnar een wond op mijn hiel en ik had deze weer niet verzorgd. Mijn rechtervoet was na twee dagen dubbel zo groot dan mijn linkervoet. In het ziekenhuis hebben ze me verzorgd en werd ik weer op antibiotica gezet. Dit probleem ging na een aantal dagen opgelost zijn. Daarna zijn we snel de ambassade binnengesprongen, het formulier ingevuld en dan waren we klaar om Sri Lanka te zien.
De eerste dagen zijn we naar Mirissa gegaan. Dit is een strand in het zuiden van Sri Lanka dat ook getroffen was door de tsunami. Hier kon je snorkelen tussen de koraalriffen, de grootste walvissen ter wereld gaan bekijken, surfen, enz... . Ik mocht niet in het water. Wander is gaan snorkelen en tegen de avond moest hij ook naar de dokter want hij was drie maal gestoken door een zee-egel. Dus op dag twee mochten we allebei niet meer in het water. Maar we lieten ons niet doen. We zijn de walvissen gaan zoeken op een wilde boottocht. We moeten wel zeggen dat we enkel één vliegende vis hebben gezien (afgeript!). Maar dat weekend was ook Bob Marley's verjaardag en dat heeft Mirissa geweten. Op één been hebben we de hele nacht doorgeshaked, gedronken en het hele strand afgeschuimd.
OK, het was terug tijd om even te gaan checken in de indische ambassade ofdat we onze stempel al kregen. Een negatief antwoord, maar we mochten de volgende dag terugkomen. Snel op een 6 uur lange bus jumpen om s'avonds aan te komen aan de voet van Adam's Peak (de hoogste berg in Sri Lanka). Even een powernap, om dan rond 4 uur s'nachts de berg te beginnen beklimmen om de zonsopkomst om half 7 mee te maken. We waren een beetje te laat vertrokken, dus als zotten hebben we die 5200 treden bestormd om de zonsopkomst nog juist mee te maken. Wat een sunrise, het was elke bloed- en zweetdruppel waard.
Terug naar beneden en terug de bus op om terug een weigering te krijgen in de ambassade. Wander kreeg een positief antwoord, maar ik zat vast in Sri Lanka. Donderdag (de avond voor dat we vertrokken) kreeg ik nog één kans. Natuurlijk kreeg ik niet wat er mij beloofd was, de stempel die mij de toegang tot India zou verlenen. Paniek sloeg toe en iedereen werd ingezet om mij terug in India te krijgen (Belgische ambassades, ouders, mijn neef, buitenlandse zaken). Niets hielp dus ik dacht dat ik terug naar België moest. De volgende heb ik enkele malen afscheid genomen van Wander, maar ik legde me er niet bij neer en probeerde alsnog op het vliegtuig te geraken. Elke keer dat ik afscheid nam van Wander, was het geluk aan mijn zijde en stap voor stap geraakte ik dichter bij mijn doel. Zodat ik uiteindelijk op het vliegtuig terug naar Chennai (India) zat. Maar in Chennai moest ik nog door immigratie geraken, want ik voelde mij zoals Tom Hanks in The Terminal (illegaal vastzitten in een terminal van een luchthaven). Maar nadat ik voor twee Indische Immigratie Officiers op God gezworen had dat ik het land ging verlaten voor het einde van mijn visum en niet meer zou terugkomen één van de volgende maanden, KREEG IK MIJN STEMPEL. Een ervaring rijker en moet ik nu in God beginnen geloven? Natuurlijk niet, TII (This Is India). Dat is hoe het hier werkt!!!
Foto's zijn te vinden op facebook en ik beloof mijn blog iets sneller bij te werken de volgende keer. Deze week komen mijn ouders en volgende maand de boys.
Groeten vanuit India (wie had dat nog kunnen denken)
Daarna ben ik weer even op mijne thesis gevlogen, want 20 januari landde Wander in Mumbai en ik wou dat er al een groot stuk afgewerkt ging zijn voordat hij aankwam. In deze periode heb ik ook wel een week naar het toilet moeten sprinten omdat meneer eens zin had in cornflakes met wat koude melk. Het moet gezegd worden; vervallen melk geeft u een aparte darm-doorstroming. Antibiotica op zo'n momenten is een wondermiddel.
20 januari stond voor de deur en het was tijd om de enige echte Wanna in Mumbai op te pikken. Na één dag in Mumbai door te brengen en alle verhalen eens te horen van het thuisfront, hebben we s'avonds de bus genomen richting Goa. Een bus waarvan wel gezegd mag van worden, dat je er liefst geen knieën voor mocht hebben. Aangekomen op Ajuna Beach hebben we een paar dagen goed laten gaan. Goa-feestjes, verse vis, Kingfisher, bier, koeien die de beste dieven op het strand zijn, het lokale Feni drankje, het ontmoeten van de wildste figuren, zonsopkomsten, hippies, enz... . Wander, die onmiddellijk in het Indische leven werd gezwierd, was na 4 dagen wel goed ziek, maar dag 5 kon hij er weer tegenaan.
Kampvuren, rotsspringen, cruisen met brommerkes, het dice-spel, Old Monk rum en Blue Eye guesthouse dat was de Hampi ervaring. Na Hampi zijn we op de bus gesprongen richting Bangalore, zodat wander ook eens kon zien waar ik de laatste maanden heb doorgebracht. Tim en Bart, twee Belgen van Keerbergen, die we opgepikt hebben in Hampi, zijn ook meegekomen naar Bangalore. Even de batterijen opladen dachten we, ja dat bleek toch niet waar te zijn. Hier was een groot verjaardagsfeest aan de gang en de volgende dag zijn we natuurlijk als twee zombies op de bus richting Munnar gestapt. In Bangalore zijn we ook op het magnifieke idee gekomen om Sri lanka te gaan bezoeken (hier later meer over).
Wander en Kevin, die de volgende dag helemaal klaar waren voor elke berg op te stormen, want ze dachten dat er gene berg te groot voor hen was. Na twee uren stappen met sherpa John, begonnen de kuiten en de dijen het toch goed te voelen. Op de top waren de uitzichten adembenemend. Op de top hebben we de nacht doorgebracht en een lokale "zeer goede vuurmaker", zoals ons gezegd werd, heeft met de nodige benzine het vuur aangestoken om ons een idyllisch moment te bezorgen met de nodige geurhinder natuurlijk :-).
De volgende dag zijn we de Hilltop afgedaald en was het tijd om naar Chennai te gaan. Hier was het idee om de nacht door te brengen in de luchthaven door te brengen. 20 uren voor ons vlucht waren we aangekomen in Chennai, niet in de luchthaven binnen geraakt omdat je pas 3 uren voor je vlucht in de luchthaven binnen mocht. Dan hebben we de meeste tijd op een bankje buiten doorgebracht. Dat was even een kleine misrekening van ons.
Maar dan mannen, DAN kwam Sri Lanka eraan. Toen we in Colombo aankwamen, zeiden ze aan immigratie:"Jullie moeten 2 maanden in Sri Lanka blijven voordat jullie India terug binnen willen!". Natuurlijk verschiet je dan even. Maar er was een mogelijkheid om terug in India binnen te geraken na 8 dagen, want ik en Wander hadden niet de tijd om 2 maanden in Sri Lanka te blijven. We moesten naar de Indische ambassade gaan in Sri Lanka gaan en daar een re-entry formulier invullen zodat we een stempel in ons paspoort kregen om terug India binnen te geraken. Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst even langs het ziekenhuis want ik had door de trekking in Munnar een wond op mijn hiel en ik had deze weer niet verzorgd. Mijn rechtervoet was na twee dagen dubbel zo groot dan mijn linkervoet. In het ziekenhuis hebben ze me verzorgd en werd ik weer op antibiotica gezet. Dit probleem ging na een aantal dagen opgelost zijn. Daarna zijn we snel de ambassade binnengesprongen, het formulier ingevuld en dan waren we klaar om Sri Lanka te zien.
De eerste dagen zijn we naar Mirissa gegaan. Dit is een strand in het zuiden van Sri Lanka dat ook getroffen was door de tsunami. Hier kon je snorkelen tussen de koraalriffen, de grootste walvissen ter wereld gaan bekijken, surfen, enz... . Ik mocht niet in het water. Wander is gaan snorkelen en tegen de avond moest hij ook naar de dokter want hij was drie maal gestoken door een zee-egel. Dus op dag twee mochten we allebei niet meer in het water. Maar we lieten ons niet doen. We zijn de walvissen gaan zoeken op een wilde boottocht. We moeten wel zeggen dat we enkel één vliegende vis hebben gezien (afgeript!). Maar dat weekend was ook Bob Marley's verjaardag en dat heeft Mirissa geweten. Op één been hebben we de hele nacht doorgeshaked, gedronken en het hele strand afgeschuimd.
OK, het was terug tijd om even te gaan checken in de indische ambassade ofdat we onze stempel al kregen. Een negatief antwoord, maar we mochten de volgende dag terugkomen. Snel op een 6 uur lange bus jumpen om s'avonds aan te komen aan de voet van Adam's Peak (de hoogste berg in Sri Lanka). Even een powernap, om dan rond 4 uur s'nachts de berg te beginnen beklimmen om de zonsopkomst om half 7 mee te maken. We waren een beetje te laat vertrokken, dus als zotten hebben we die 5200 treden bestormd om de zonsopkomst nog juist mee te maken. Wat een sunrise, het was elke bloed- en zweetdruppel waard.
Terug naar beneden en terug de bus op om terug een weigering te krijgen in de ambassade. Wander kreeg een positief antwoord, maar ik zat vast in Sri Lanka. Donderdag (de avond voor dat we vertrokken) kreeg ik nog één kans. Natuurlijk kreeg ik niet wat er mij beloofd was, de stempel die mij de toegang tot India zou verlenen. Paniek sloeg toe en iedereen werd ingezet om mij terug in India te krijgen (Belgische ambassades, ouders, mijn neef, buitenlandse zaken). Niets hielp dus ik dacht dat ik terug naar België moest. De volgende heb ik enkele malen afscheid genomen van Wander, maar ik legde me er niet bij neer en probeerde alsnog op het vliegtuig te geraken. Elke keer dat ik afscheid nam van Wander, was het geluk aan mijn zijde en stap voor stap geraakte ik dichter bij mijn doel. Zodat ik uiteindelijk op het vliegtuig terug naar Chennai (India) zat. Maar in Chennai moest ik nog door immigratie geraken, want ik voelde mij zoals Tom Hanks in The Terminal (illegaal vastzitten in een terminal van een luchthaven). Maar nadat ik voor twee Indische Immigratie Officiers op God gezworen had dat ik het land ging verlaten voor het einde van mijn visum en niet meer zou terugkomen één van de volgende maanden, KREEG IK MIJN STEMPEL. Een ervaring rijker en moet ik nu in God beginnen geloven? Natuurlijk niet, TII (This Is India). Dat is hoe het hier werkt!!!
Foto's zijn te vinden op facebook en ik beloof mijn blog iets sneller bij te werken de volgende keer. Deze week komen mijn ouders en volgende maand de boys.
Groeten vanuit India (wie had dat nog kunnen denken)
vrijdag 18 december 2009
"Opium for the Masses!"
Even naar Mumbai gaan, dacht ik. Zelf eens gaan kijken hoe Bollywood eruit ziet, waar ze allemaal met bezig zijn, verschillende soorten mensen ontmoeten uit de verschillende sectoren van Bollywood.
Vanaf dat je contact hebt met één regisseur, dan gaat het hier snel. Als je hier zelfs lang genoeg bent dan kan je zelf een ontmoeting hebben met de grootste sterren. En met de grootste sterren bedoel ik de Goden van Bollywood.
Je komt aan in een bloedhete stad, waar de cijfers van zeggen dat er 20 miljoen mensen in leven. Hierop heb ik enkel te zeggen:” Bezoek Mumbai eens en dan ga je dat cijfer al snel verdubbelen.” Wat een mierennest, je voelt je als een zandkorrel in de sahara-woestijn.
Ik ga me niet uitlaten over de vuiligheid, want zoals mijn kotgenoot Bjorn altijd zegt:” Mumbai is like Hiroshima after the explosion, the only difference is that they never cleaned up the dirt. It’s a part of the city!”
Het verschil tussen arm en rijk is zo immens. Ik reisde rond in Mumbai met een rickshaw omdat dit de “snelste” en goedkoopste manier was om tot mijn bestemmingen te komen. Zo kan je de stad ook het beste waarnemen. Je stapt als het ware vanuit de slums tot in de sjiekste filmstudios. Waar de mensen open spreken over hoe India wel degelijk aan het veranderen is. Ja tuurlijk, de rijken worden rijker en de armen worden armer. Sommigen zeggen zelf hoe spijtig ze het vinden waarom de film Slumdog Millionaire enkel de armen een gezicht gaven. “Waarom werden de rijken niet in beeld gebracht, want Mumbai is meer dan de slums!” Yeah right, misschien voor de volle 5 procent.
"Bollywood is only the Opium for the Masses"; said a wise girl in Mumbai to me.
Sinds ik terug ben van Mumbai ben ik aan mijn laatste maand Bangalore begonnen. Dus het wordt goed doorwerken tot 20 januari. Mijn thesis krijgt vorm, maar ik heb nog wel wat werk voor de boeg.
Nu gaan we wel enkele dagen voor kerst en nieuwjaar naar Goa en Hampi met de hele bende. Even genieten van de feestdagen onder de zon en eens goed gaan feesten. Ik doe volgende week ook nog een kleine trip naar Cuddalore (aan de Oostkust van India, hier niet zover van) om Julie te bezoeken. Zij doet daar een project en ik ga er even langs.
Vanaf volgende week zal ik wat werk maken om wat foto’s op mijn facebook te zetten.
Namaskar
maandag 30 november 2009
Shanti, Shanti!
Het werd hoog tijd dat ik nog eens een teken van leven gaf. November begon super! Ik kreeg goed nieuws vanuit Bollywood dat ik begin december mag meedraaien op enkele filmsets en een grote regisseur Anurag Kashyap mag gaan interviewen. Voor ons is dat een nobele onbekende, maar hier wordt hij aanbeden als een halve god. In die kleine week dat ik daar in Bollywood ga spenderen, heb ik ook enkele etentjes met acteurs en actrices. Daar zal ik als het ware vanuit de realiteit in India in de wereld van "The Rich and Famous" worden gekatapulteerd.
Vorige week is Jeroen aangekomen en zijn we wat gaan rondtrekken, nadat ik hem eerst Bangalore wat heb laten zien. Na Bangalore was Hampi aan de beurt. Hampi blijft me elke keer verbazen, het kan gemakkelijk in het rijtje van de wereldwonderen staan. Er staan enkele foto's bij, maar op mijn facebook heb ik er wat meer opgezet. Want Hampi moet je zien, woorden schieten soms te kort om dit te beschrijven. Tijdens ons bezoek zijn we ook een Belgische hippie Meera tegengekomen, die er al de laatste 30 jaar woonde. Een super lieve vrouw, die ons onmiddellijk uitnodigde voor een chai (thee) en we werden bij haar thuis meegenomen in een totaal andere wereld zoals wij die niet zouden kunnen voorstellen. Meera heeft 20 jaar in India geleefd zonder paspoort, is in '78 in India beland, heeft bijna alle drugs genomen die je maar in India kunt vinden (en ik verzeker jullie dat zijn er niet weinig). Opium word je hier in kilo's aangeboden, om even het verschil aan te duiden. Meera had nu door de vele vliegenbeten "Chicken Fever" gekregen waardoor haar voeten en handen erg waren opgezwollen, zodat ze bijna niet meer kon wandelen en constant moest neerzitten. Maar ze had gehoord dat het 3 maanden duurt voordat het over is en ze was al 20 dagen ver. "Only 2 months and a half to go!" zei ze met een glimlach. Daar heb ik alleen respect voor. Enkele jaren geleden heeft ze meegwerkt aan een documentaire over hippies in India. Je kan enkele fragmenten vinden op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=8ZmVxCmfZNY
Naast haar woont nog steeds "Crazy Cesar" zoals ze hem zelf noemt. Dit is een Italiaan die er ook al sinds de jaren zeventig leeft. Dit is een stukje over hem (geloof me die kan inhaleren): http://www.youtube.com/watch?v=LlXJvsR4m7E&feature=related
Daarna waren zon, zee, strand en frisse pinten aan de beurt. Wat gaan genieten in Gokarna. Een rustiger strand, waar je elke dag verse gevangen vis op je bord krijgt geserveerd met een lekkere Kingfisher (het beste Indische bier).
Na Gokarna was het terug de bus op richting Bangalore. En vanaf je op een bus stapt in India, wordt je beter vermaakt dan op de beste attracties in Walibi. Ik kan je verzekeren The Dalton Terror is er niets tegen. Alleen slapen doe je niet echt op zo een nachtbus.
De laatste weekends zijn er wel heel wat feestjes geweest in Bangalore, maar het feestje van de Amerikaanse vrouwen spande wel de kroon deze vrijdag. Nogmaals bedankt Elise, Loren, Dae, Sandra, Gill en Molly.
Aja ik en Bjorn (mijn kotgenoot) zijn nog op het politiebureau beland dit weekend om verklaringen af te leggen. Toen we dit weekend naar huis gingen zagen we een Frans vrouw serieuze slagen krijgen van een Indiër. Nu ben ik ook niet van de sterkste maar een Indiër kan ik wel tegen de grond werken. Dus zijn we uit de Ricksjaw gesprongen en tussen beiden gekomen. De Indiër is gaan lopen en we zijn met de Franse vrouw naar het politiebureau gegaan. De vrouw ging aangifte doen en kreeg na twee uren van vragen stellen te horen, dat ze de volgende dag mocht terugkomen om de dader een hand te komen geven, zodat de zaak kon worden gesloten. Ze had wel een blauw oog, haar schouder lag open en uit haar knieschijf kwam heel wat bloed. Ik zeg het jullie een vrouw heeft bijna geen rechten en zeer weinig te zeggen in het "Moderne" India.
De volgende keer ga ik proberen sneller werk te maken van mijn blog, beloofd!
Groeten Kevin
Vorige week is Jeroen aangekomen en zijn we wat gaan rondtrekken, nadat ik hem eerst Bangalore wat heb laten zien. Na Bangalore was Hampi aan de beurt. Hampi blijft me elke keer verbazen, het kan gemakkelijk in het rijtje van de wereldwonderen staan. Er staan enkele foto's bij, maar op mijn facebook heb ik er wat meer opgezet. Want Hampi moet je zien, woorden schieten soms te kort om dit te beschrijven. Tijdens ons bezoek zijn we ook een Belgische hippie Meera tegengekomen, die er al de laatste 30 jaar woonde. Een super lieve vrouw, die ons onmiddellijk uitnodigde voor een chai (thee) en we werden bij haar thuis meegenomen in een totaal andere wereld zoals wij die niet zouden kunnen voorstellen. Meera heeft 20 jaar in India geleefd zonder paspoort, is in '78 in India beland, heeft bijna alle drugs genomen die je maar in India kunt vinden (en ik verzeker jullie dat zijn er niet weinig). Opium word je hier in kilo's aangeboden, om even het verschil aan te duiden. Meera had nu door de vele vliegenbeten "Chicken Fever" gekregen waardoor haar voeten en handen erg waren opgezwollen, zodat ze bijna niet meer kon wandelen en constant moest neerzitten. Maar ze had gehoord dat het 3 maanden duurt voordat het over is en ze was al 20 dagen ver. "Only 2 months and a half to go!" zei ze met een glimlach. Daar heb ik alleen respect voor. Enkele jaren geleden heeft ze meegwerkt aan een documentaire over hippies in India. Je kan enkele fragmenten vinden op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=8ZmVxCmfZNY
Naast haar woont nog steeds "Crazy Cesar" zoals ze hem zelf noemt. Dit is een Italiaan die er ook al sinds de jaren zeventig leeft. Dit is een stukje over hem (geloof me die kan inhaleren): http://www.youtube.com/watch?v=LlXJvsR4m7E&feature=related
Daarna waren zon, zee, strand en frisse pinten aan de beurt. Wat gaan genieten in Gokarna. Een rustiger strand, waar je elke dag verse gevangen vis op je bord krijgt geserveerd met een lekkere Kingfisher (het beste Indische bier).
Na Gokarna was het terug de bus op richting Bangalore. En vanaf je op een bus stapt in India, wordt je beter vermaakt dan op de beste attracties in Walibi. Ik kan je verzekeren The Dalton Terror is er niets tegen. Alleen slapen doe je niet echt op zo een nachtbus.
De laatste weekends zijn er wel heel wat feestjes geweest in Bangalore, maar het feestje van de Amerikaanse vrouwen spande wel de kroon deze vrijdag. Nogmaals bedankt Elise, Loren, Dae, Sandra, Gill en Molly.
Aja ik en Bjorn (mijn kotgenoot) zijn nog op het politiebureau beland dit weekend om verklaringen af te leggen. Toen we dit weekend naar huis gingen zagen we een Frans vrouw serieuze slagen krijgen van een Indiër. Nu ben ik ook niet van de sterkste maar een Indiër kan ik wel tegen de grond werken. Dus zijn we uit de Ricksjaw gesprongen en tussen beiden gekomen. De Indiër is gaan lopen en we zijn met de Franse vrouw naar het politiebureau gegaan. De vrouw ging aangifte doen en kreeg na twee uren van vragen stellen te horen, dat ze de volgende dag mocht terugkomen om de dader een hand te komen geven, zodat de zaak kon worden gesloten. Ze had wel een blauw oog, haar schouder lag open en uit haar knieschijf kwam heel wat bloed. Ik zeg het jullie een vrouw heeft bijna geen rechten en zeer weinig te zeggen in het "Moderne" India.
De volgende keer ga ik proberen sneller werk te maken van mijn blog, beloofd!
Groeten Kevin
zondag 1 november 2009
The Bollywoodization
Tijd vliegt voorbij. Het lijkt ofdat ik hier nog maar juist ben aangekomen en er zijn al twee weken gepasseerd. De laatste 10 dagen heb ik mij al volledig op mijn thesis gestort. Weer wat extra boeken gekocht en ik ben zelfs al beginnen schrijven.
Door enkele contacten hier in Bangalore, mag ik begin december naar Mumbai om enkele Bollywood regisseurs, acteurs en actrices te gaan interviewen. Dat gaat wat worden.
Vorig weekend was het hier Octoberfest. Alle clichés op een hoop, maar ik moet wel zeggen dat het de moeite was. Maar op het einde van de avond waren er zoveel zatte Indiërs, waardoor veel vrouwen gewoon zijn gaan lopen. Een Indiër met wat pinten in zijn lijf heeft meer dan enkel losse handjes.
Deze week was er ook één hevige na-moesson-bui. In een goed half uur stond de hele stad onder water en viel overal de elektriciteit uit. Even wat kaarsen gaan halen en dat had ook zeker zoveel charme.
Gisteren was het Halloween en daar kon je niet naastkijken. We zijn met de Zweden, Duiters en Cameroeners naar het Hard Rock café geweest, want daar hadden ze het grootste Halloweenfeestje. Heel wat vuurspektakel, met af en toe een brandende fles die wel in het publiek kwam, maar ja dat moet je erbij nemen. Het leek zelfs een Michael Jackson Tribute, want bijna de helft van de mensen liep er rond als MJ.
Binnen een dikke twee weken vertrek ik enkele dagen naar het strand en ga ik wat natuurgebieden bezoeken. Jeroen komt me dan bezoeken voor een week, dus dan moet er eens volop van de zon genoten worden.
Vanaf volgende week zet ik wat foto's op mijn facebook en blog. Ik ben zelf niet de grootste foto-trekker, maar ik ga er de volgende dagen wel eens werk van maken.
Groeten vanuit het chaotische, maar heel kleurrijke en zonnige India
Door enkele contacten hier in Bangalore, mag ik begin december naar Mumbai om enkele Bollywood regisseurs, acteurs en actrices te gaan interviewen. Dat gaat wat worden.
Vorig weekend was het hier Octoberfest. Alle clichés op een hoop, maar ik moet wel zeggen dat het de moeite was. Maar op het einde van de avond waren er zoveel zatte Indiërs, waardoor veel vrouwen gewoon zijn gaan lopen. Een Indiër met wat pinten in zijn lijf heeft meer dan enkel losse handjes.
Deze week was er ook één hevige na-moesson-bui. In een goed half uur stond de hele stad onder water en viel overal de elektriciteit uit. Even wat kaarsen gaan halen en dat had ook zeker zoveel charme.
Gisteren was het Halloween en daar kon je niet naastkijken. We zijn met de Zweden, Duiters en Cameroeners naar het Hard Rock café geweest, want daar hadden ze het grootste Halloweenfeestje. Heel wat vuurspektakel, met af en toe een brandende fles die wel in het publiek kwam, maar ja dat moet je erbij nemen. Het leek zelfs een Michael Jackson Tribute, want bijna de helft van de mensen liep er rond als MJ.
Binnen een dikke twee weken vertrek ik enkele dagen naar het strand en ga ik wat natuurgebieden bezoeken. Jeroen komt me dan bezoeken voor een week, dus dan moet er eens volop van de zon genoten worden.
Vanaf volgende week zet ik wat foto's op mijn facebook en blog. Ik ben zelf niet de grootste foto-trekker, maar ik ga er de volgende dagen wel eens werk van maken.
Groeten vanuit het chaotische, maar heel kleurrijke en zonnige India
donderdag 22 oktober 2009
Aankomst in Bangalore
Het is altijd even wennen om in India aan te komen. Ik zal het nooit gewoon kunnen worden om in het land van de chaos te stappen.
Ik ben maandagochtend geland in Mumbai, daar heb ik enkele uren gewacht voordat ik mijn laatste vlucht richting Bangalore kon nemen. Daar ben ik te weten gekomen dat mijn bagage niet zou aankomen in Bangalore. Geen paniek, altijd vertrouwen houden in Indiërs. En zowaar werd mijn bagage geen dag nadat ik aangekomen was in Bangalore afgeleverd op mijn appartement. Vol enthousiasme open ik mijn bagage om de twee grote West Malle flessen en de fles Cactusjenever eruit te nemen, om deze uit te drinken met de Cameroense, Zweedse en Indische vrienden. De twee West Malle flessen werden snel gevonden, maar de Cactusjenever kon ik onmiddellijk uit al mijn kleren gaan wassen.
Maar dat was maar een minuscuul probleemke. De verwelkomsparty was een bom.
De laatste twee dagen heb ik al wat scholen bezocht voor mijn thesis en al heel wat interessante boeken gevonden. Beginnen lezen in het zonneke, want ook al is het oktober, het is 30 graden.
Toch blijven de ritten met de legendarische rickshaw een ongelofelijke belevenis. Millimeterwerk tussen twee bussen, op een koe wachten totdat deze haar luie reet over straat heeft gestoken, toeteren totdat de auto's en de enkele fieters uit de weg gaan, ambras maken met andere rickshawchauffeurs, en op het einde de rickshawchauffeur bedanken dat je er levend uitkomt. Dit kan enkel in India.
Aja, ik heb onder tussen al een Indische nummer: 00919538919483
En mijn adres is:
Farah Pearl Apartments no GA
MEG Officers Colony no 29
Close to ITC Factory, Banaswadi Main Road
560043 Bangalore
Dus als je zin hebt, om iets op te sturen, DOEN!
Dat was het voor deze week, volgende week meer nieuws.
Groeten Kevin
Ik ben maandagochtend geland in Mumbai, daar heb ik enkele uren gewacht voordat ik mijn laatste vlucht richting Bangalore kon nemen. Daar ben ik te weten gekomen dat mijn bagage niet zou aankomen in Bangalore. Geen paniek, altijd vertrouwen houden in Indiërs. En zowaar werd mijn bagage geen dag nadat ik aangekomen was in Bangalore afgeleverd op mijn appartement. Vol enthousiasme open ik mijn bagage om de twee grote West Malle flessen en de fles Cactusjenever eruit te nemen, om deze uit te drinken met de Cameroense, Zweedse en Indische vrienden. De twee West Malle flessen werden snel gevonden, maar de Cactusjenever kon ik onmiddellijk uit al mijn kleren gaan wassen.
Maar dat was maar een minuscuul probleemke. De verwelkomsparty was een bom.
De laatste twee dagen heb ik al wat scholen bezocht voor mijn thesis en al heel wat interessante boeken gevonden. Beginnen lezen in het zonneke, want ook al is het oktober, het is 30 graden.
Toch blijven de ritten met de legendarische rickshaw een ongelofelijke belevenis. Millimeterwerk tussen twee bussen, op een koe wachten totdat deze haar luie reet over straat heeft gestoken, toeteren totdat de auto's en de enkele fieters uit de weg gaan, ambras maken met andere rickshawchauffeurs, en op het einde de rickshawchauffeur bedanken dat je er levend uitkomt. Dit kan enkel in India.
Aja, ik heb onder tussen al een Indische nummer: 00919538919483
En mijn adres is:
Farah Pearl Apartments no GA
MEG Officers Colony no 29
Close to ITC Factory, Banaswadi Main Road
560043 Bangalore
Dus als je zin hebt, om iets op te sturen, DOEN!
Dat was het voor deze week, volgende week meer nieuws.
Groeten Kevin
Abonneren op:
Posts (Atom)
