"Wacht maar af China! Want de boys komen eraan en we zijn wel degelijk pist!"

Even dringend die blog aanpassen, voordat we China en/of Tibet binnengaan.
Toen ik de boys in lumbini terug ging oppikken, zijn we na wat tempels en stuppa's terug de bus opgesprongen richting Kathmandu. Als je denkt dat Indische bussen een ramp zijn, kom dan eens naar Nepal! Over 200 km, hebben we 11,5 uren gereden. En tegen dat je in Kathmandu aankomt, dan voel je je als een geblende bananen-milkshake.
Thamel is het mekka van alle backpackers in Kathmandu. Hier komt de stad echt tot leven met live-muziek, bars, veel rommelwinkels, hamburgertenten, belgische frieten, enz... . Na een paar dagen hier rond te hangen, hebben een rafttrip geboekt voor twee dagen. Wij, die niet snel voor iets terugdeinzen, zagen niveau 3 niet zitten. Dit is voor mietjes, dus was niveau 5 snel geboekt. Het eerste wat we te horen kregen toen we boekten was: "Sometimes people die over there!". Maar we moeten het toegeven dat het een plezante ervaring was die rafting, maar we hebben nooit gedacht dat we gingen sterven (misschien den Dre wel, omdat die er tot tweemaal uitviel en zijn peddel verloor!).
Na de rafting zijn we nog eens gaan feesten in Thamel en hebben we (PJ en ik) afscheid genomen van den Bral en den Dre.
De volgende dag kwam Jonas De Maeyer (alias Zwei) aan in Kathmandu. Even op cafe gaan en wat bijkletsen over de laatste maanden en de rest van de trip zowat plannen.
Het plan was om Tibet in te gaan nadat we de Annapurna hadden beklommen. Zo gezegd, zo gedaan! Onze Tibettrip stond geboekt op 30 maart, want dan ging de grens terug opengaan. Dus zonder enige ergernis tegenover die FUCKING CHINEZEN, vertrokken we richting Pokhara om daar een trekking te doen naar Annapurna Base Camp, dat op 4200 meter ligt. Een klein mapje gekocht, onze permits in orde gemaakt, twee rugzakken klaargemaakt (1 zware en 1 lichte), geen klimstokken meegenomen (uw eigen benen is meer dan genoeg), geen gids die ons vergezelde ( als echte padvinders kunnen wij een kaart lezen) en geen sherpa die ons gerief droeg (want da is voor janetten). We hadden het plan dat we elke stop gingen verwisselen van gerief, op deze manier had er soms iemand de zware zak, soms iemand de lichte zak en soms iemand gewoon de fles water. Ze hadden ons gezegd dat we er ongeveer 10 dagen over gingen doen, omdat we het op ons eigen deden.
Ik moet zeggen dat we op 6 dagen al terug beneden waren. We hebben die berg als maniakken beklommen, maar dat hield ook het volgende in: ons knieen waren gewoon kapotgewandeld (en deze kunnen we nu nog altijd moeilijk gebruiken), elk van ons is minstens 4 kilo afgevallen, mijn voeten lagen volledig open (omdat ik niet echt de tijd had genomen om schoenen te huren), we kunnen geen trappen meer zien want dan beginnen we spontaan te zweten. Maar er was meer dan enkel miserie! De hele tocht door was een magnifieke beleving. Je wandelt door jungle, bergen, sneeuw, authentieke dorpen, enz... . Wanneer je het basecamp bereikt, stroomt die adrenaline door je lijf en word je zot. We hebben afgezien, maar het was het waard voor elke seconde zweet en bloed (mss tranen). Terug beneden zijn we een paar dagen gaan recuperen in Pokhara met al de mensen die je onderweg ontmoet naar ABC (Annapurna Base Camp) toe. Hier hoor je de strafste verhalen en de grootste falingen. Na afscheid te nemen van deze groep, kwamen we als een draaimolen weer aan in Kathmandu. Hier liepen we onmiddellijk als nieuwe venten naar het reisbureau om te horen ofdat we Tibet in konden. Hier kregen we weeral snel slecht nieuws. Onze laatste kans om Tibet in te gaan is 3 april, anders vliegen we rechtstreeks op China.
Laat het ons hopen! Want die chinezen zitten ons tot hier (met tot hier bedoel ik; "Zeker 1,5 meter hoog, want ja hoger zijn die dwergen niet!").
Voor foto's en meer kort nieuws over Tibet (ofdat we nu binnenglippen of niet), dat is terug te vinden op facebook.

Groetjes vanuit onze laatste week in Nepal