Na het vertrek van Wander ben ik een paar dagen later mijn ouders gaan oppikken aan de luchthaven in Bangalore. De eerste dag heb ik de stad laten zien en vanaf dag twee hebben we een auto gehuurd met chauffeur, want in India wil je zelf niet rondrijden (en een chauffeur voor een dag kost twee keer niks). Hampi en Goa hebben we bezocht en ik heb voor het eerst in een hotel geslapen met een zwembad. Het was een dikke week van propere matrassen, geen franse toiletten, verzorgd eten, weinig ongedierte in de kamers, verwenning, enz... . Voor mezelf was het een heel goedkope week, dat kon mijn budget wel effe gebruiken (merci mams en paps).
Na het afscheid met mijn ouders was het 1 lange rush naar Mumbai. Alles als een zot inpakken en van iedereen afscheid nemen waar ik de laatste maanden heb met samengeleefd en alles had met gedeeld. Dan was het op een vlieger springen en aankomen in Mumbai (niet meteen mijn favouriete stad). De boys (PJ, bral en dre) hadden me gezegd dat ze rond half 8 smorgens gingen aankomen. Geen probleem, dacht ik, toen ik rond middernacht landde. Op die manier kon ik me nog een kleine 8 uur tussen de bums aan de arrivalgate leggen, zodat ik toch nog iets van slaap kon vatten. Dat is niet meteen de gemakkelijkste opdracht want je blijft de enigste blanke en natuurlijk een grote attractie. "Which country?" en "What's your name?" blijven de nummer 1 en 2 van de indische vragen. Maar na wat maanden India ben je dat gewoon. Tegen 3 uur kon ik eindelijk wat slaap vatten, toen er een uur later weer eens op mijn schouder werd geklopt. Helemaal ondergedompeld in mijn slaapzak en totaal wazig, stond er een blank figuur naast me. PJ maakt me wakker en het mocht een klein wonder wezen dat hij mij vond in deze menigte. Ze waren verkeerd geweest qua landingsuur en ze hadden mijn gsm-nummer niet. Dus chanceke, maar na enkele minuten was ik klaar wakker en zag ik den Bral en den Dre ook op me afwandelen. Welcome to Mumbai boys!!
Na een treinticket geboekt te hebben en gauw onze bagage in een locker wegplaatst, was het tijd om een frisse pint te gaan drinken in Leopold's Cafe (het cult cafe van Mumbai). Hier heeft Gregory David Roberts zijn inspiratie voor zijn bestseller Shantaram gehaald.
Wat was ik wel bijna vergeten dat het die dag Holi (het kleurenfestival) was. Dus na enkele uren zijn we in een taxi gestapt om naar de slums te gaan. Hier werden we enkele keren aangevallen door een aanstormende bende kinderen, die ons bekogelde met kleuren. Na de gateway of India en het Taj Hotel gezien te hebben, zijn we terug naar Leopold's gegaan om ons nog eens te verfrissen. Tegen s'avonds moesten we nog wel een sprintje plaatsen om op de trein te zitten richting Agra.
Na 22 uren van snurken, kaarten, den dre wakker houden (bral zijn idee),chai drinken, verhalen vertellen van de laatste maanden ( en der waren straffe verhalen tussen), biryani eten, uit de trein te hangen, lezen zagen we de Taj Mahal. S'avonds zijn we als maniakken op ons eten gevlogen. Volgende morgend was de wondermooie Taj Mahal aan de beurt. S'avonds was het even afscheid nemen van de mannen, want ik moest India verlaten, maar we zouden elkaar terug zien 3 dagen later in Lumbini (plaats waar Buddha is geboren).
Aan de indische immigratie in Delhi heb ik nog 5 minuten met een ei in mijn broek gezeten, omdat ze mijn paspoort heel deftig inspecteerden. Maar toen kwam de vraag van de politieman:"Are you coming back to India?". Hier kon ik niet snel genoeg op antwoorden:" No, Sir." Het geluid wat de stempel maakte, gaf me een boost voor de volgende dagen. Aangekomen in Kathmandu (een ongelofelijke levende stad), ben ik al heel wat info gaan opzoeken voor de volgende weken qua trekking, Tibet, rafting, visums voor China en Tibet, enz... . Daarna ben ik op een 11 uren bus gestapt richting Lumbini en deze avond komen de mannen hier ook aan.
Foto's probeer ik op facebook te zetten, maar die computers hier werken echt slecht. Dus het kan wel effe duren. Mijn indische gsmnummer werkt hier ook niet meer, dus ik kan geen berichten ontvangen.
Hou jullie allemaal goe en tot binnen een paar weken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten