Daarna ben ik weer even op mijne thesis gevlogen, want 20 januari landde Wander in Mumbai en ik wou dat er al een groot stuk afgewerkt ging zijn voordat hij aankwam. In deze periode heb ik ook wel een week naar het toilet moeten sprinten omdat meneer eens zin had in cornflakes met wat koude melk. Het moet gezegd worden; vervallen melk geeft u een aparte darm-doorstroming. Antibiotica op zo'n momenten is een wondermiddel.
20 januari stond voor de deur en het was tijd om de enige echte Wanna in Mumbai op te pikken. Na één dag in Mumbai door te brengen en alle verhalen eens te horen van het thuisfront, hebben we s'avonds de bus genomen richting Goa. Een bus waarvan wel gezegd mag van worden, dat je er liefst geen knieën voor mocht hebben. Aangekomen op Ajuna Beach hebben we een paar dagen goed laten gaan. Goa-feestjes, verse vis, Kingfisher, bier, koeien die de beste dieven op het strand zijn, het lokale Feni drankje, het ontmoeten van de wildste figuren, zonsopkomsten, hippies, enz... . Wander, die onmiddellijk in het Indische leven werd gezwierd, was na 4 dagen wel goed ziek, maar dag 5 kon hij er weer tegenaan.
Kampvuren, rotsspringen, cruisen met brommerkes, het dice-spel, Old Monk rum en Blue Eye guesthouse dat was de Hampi ervaring. Na Hampi zijn we op de bus gesprongen richting Bangalore, zodat wander ook eens kon zien waar ik de laatste maanden heb doorgebracht. Tim en Bart, twee Belgen van Keerbergen, die we opgepikt hebben in Hampi, zijn ook meegekomen naar Bangalore. Even de batterijen opladen dachten we, ja dat bleek toch niet waar te zijn. Hier was een groot verjaardagsfeest aan de gang en de volgende dag zijn we natuurlijk als twee zombies op de bus richting Munnar gestapt. In Bangalore zijn we ook op het magnifieke idee gekomen om Sri lanka te gaan bezoeken (hier later meer over).
Wander en Kevin, die de volgende dag helemaal klaar waren voor elke berg op te stormen, want ze dachten dat er gene berg te groot voor hen was. Na twee uren stappen met sherpa John, begonnen de kuiten en de dijen het toch goed te voelen. Op de top waren de uitzichten adembenemend. Op de top hebben we de nacht doorgebracht en een lokale "zeer goede vuurmaker", zoals ons gezegd werd, heeft met de nodige benzine het vuur aangestoken om ons een idyllisch moment te bezorgen met de nodige geurhinder natuurlijk :-).
De volgende dag zijn we de Hilltop afgedaald en was het tijd om naar Chennai te gaan. Hier was het idee om de nacht door te brengen in de luchthaven door te brengen. 20 uren voor ons vlucht waren we aangekomen in Chennai, niet in de luchthaven binnen geraakt omdat je pas 3 uren voor je vlucht in de luchthaven binnen mocht. Dan hebben we de meeste tijd op een bankje buiten doorgebracht. Dat was even een kleine misrekening van ons.
Maar dan mannen, DAN kwam Sri Lanka eraan. Toen we in Colombo aankwamen, zeiden ze aan immigratie:"Jullie moeten 2 maanden in Sri Lanka blijven voordat jullie India terug binnen willen!". Natuurlijk verschiet je dan even. Maar er was een mogelijkheid om terug in India binnen te geraken na 8 dagen, want ik en Wander hadden niet de tijd om 2 maanden in Sri Lanka te blijven. We moesten naar de Indische ambassade gaan in Sri Lanka gaan en daar een re-entry formulier invullen zodat we een stempel in ons paspoort kregen om terug India binnen te geraken. Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst even langs het ziekenhuis want ik had door de trekking in Munnar een wond op mijn hiel en ik had deze weer niet verzorgd. Mijn rechtervoet was na twee dagen dubbel zo groot dan mijn linkervoet. In het ziekenhuis hebben ze me verzorgd en werd ik weer op antibiotica gezet. Dit probleem ging na een aantal dagen opgelost zijn. Daarna zijn we snel de ambassade binnengesprongen, het formulier ingevuld en dan waren we klaar om Sri Lanka te zien.
De eerste dagen zijn we naar Mirissa gegaan. Dit is een strand in het zuiden van Sri Lanka dat ook getroffen was door de tsunami. Hier kon je snorkelen tussen de koraalriffen, de grootste walvissen ter wereld gaan bekijken, surfen, enz... . Ik mocht niet in het water. Wander is gaan snorkelen en tegen de avond moest hij ook naar de dokter want hij was drie maal gestoken door een zee-egel. Dus op dag twee mochten we allebei niet meer in het water. Maar we lieten ons niet doen. We zijn de walvissen gaan zoeken op een wilde boottocht. We moeten wel zeggen dat we enkel één vliegende vis hebben gezien (afgeript!). Maar dat weekend was ook Bob Marley's verjaardag en dat heeft Mirissa geweten. Op één been hebben we de hele nacht doorgeshaked, gedronken en het hele strand afgeschuimd.
OK, het was terug tijd om even te gaan checken in de indische ambassade ofdat we onze stempel al kregen. Een negatief antwoord, maar we mochten de volgende dag terugkomen. Snel op een 6 uur lange bus jumpen om s'avonds aan te komen aan de voet van Adam's Peak (de hoogste berg in Sri Lanka). Even een powernap, om dan rond 4 uur s'nachts de berg te beginnen beklimmen om de zonsopkomst om half 7 mee te maken. We waren een beetje te laat vertrokken, dus als zotten hebben we die 5200 treden bestormd om de zonsopkomst nog juist mee te maken. Wat een sunrise, het was elke bloed- en zweetdruppel waard.
Terug naar beneden en terug de bus op om terug een weigering te krijgen in de ambassade. Wander kreeg een positief antwoord, maar ik zat vast in Sri Lanka. Donderdag (de avond voor dat we vertrokken) kreeg ik nog één kans. Natuurlijk kreeg ik niet wat er mij beloofd was, de stempel die mij de toegang tot India zou verlenen. Paniek sloeg toe en iedereen werd ingezet om mij terug in India te krijgen (Belgische ambassades, ouders, mijn neef, buitenlandse zaken). Niets hielp dus ik dacht dat ik terug naar België moest. De volgende heb ik enkele malen afscheid genomen van Wander, maar ik legde me er niet bij neer en probeerde alsnog op het vliegtuig te geraken. Elke keer dat ik afscheid nam van Wander, was het geluk aan mijn zijde en stap voor stap geraakte ik dichter bij mijn doel. Zodat ik uiteindelijk op het vliegtuig terug naar Chennai (India) zat. Maar in Chennai moest ik nog door immigratie geraken, want ik voelde mij zoals Tom Hanks in The Terminal (illegaal vastzitten in een terminal van een luchthaven). Maar nadat ik voor twee Indische Immigratie Officiers op God gezworen had dat ik het land ging verlaten voor het einde van mijn visum en niet meer zou terugkomen één van de volgende maanden, KREEG IK MIJN STEMPEL. Een ervaring rijker en moet ik nu in God beginnen geloven? Natuurlijk niet, TII (This Is India). Dat is hoe het hier werkt!!!
Foto's zijn te vinden op facebook en ik beloof mijn blog iets sneller bij te werken de volgende keer. Deze week komen mijn ouders en volgende maand de boys.
Groeten vanuit India (wie had dat nog kunnen denken)
B, ik kom niet nu ik die slang heb gezien. De mazzel!
BeantwoordenVerwijderenAndreas