"Opium for the Masses!"

Even naar Mumbai gaan, dacht ik. Zelf eens gaan kijken hoe Bollywood eruit ziet, waar ze allemaal met bezig zijn, verschillende soorten mensen ontmoeten uit de verschillende sectoren van Bollywood.

Vanaf dat je contact hebt met één regisseur, dan gaat het hier snel. Als je hier zelfs lang genoeg bent dan kan je zelf een ontmoeting hebben met de grootste sterren. En met de grootste sterren bedoel ik de Goden van Bollywood.

Je komt aan in een bloedhete stad, waar de cijfers van zeggen dat er 20 miljoen mensen in leven. Hierop heb ik enkel te zeggen:” Bezoek Mumbai eens en dan ga je dat cijfer al snel verdubbelen.” Wat een mierennest, je voelt je als een zandkorrel in de sahara-woestijn.
Ik ga me niet uitlaten over de vuiligheid, want zoals mijn kotgenoot Bjorn altijd zegt:” Mumbai is like Hiroshima after the explosion, the only difference is that they never cleaned up the dirt. It’s a part of the city!”

Het verschil tussen arm en rijk is zo immens. Ik reisde rond in Mumbai met een rickshaw omdat dit de “snelste” en goedkoopste manier was om tot mijn bestemmingen te komen. Zo kan je de stad ook het beste waarnemen. Je stapt als het ware vanuit de slums tot in de sjiekste filmstudios. Waar de mensen open spreken over hoe India wel degelijk aan het veranderen is. Ja tuurlijk, de rijken worden rijker en de armen worden armer. Sommigen zeggen zelf hoe spijtig ze het vinden waarom de film Slumdog Millionaire enkel de armen een gezicht gaven. “Waarom werden de rijken niet in beeld gebracht, want Mumbai is meer dan de slums!” Yeah right, misschien voor de volle 5 procent.
"Bollywood is only the Opium for the Masses"; said a wise girl in Mumbai to me.

Sinds ik terug ben van Mumbai ben ik aan mijn laatste maand Bangalore begonnen. Dus het wordt goed doorwerken tot 20 januari. Mijn thesis krijgt vorm, maar ik heb nog wel wat werk voor de boeg.
Nu gaan we wel enkele dagen voor kerst en nieuwjaar naar Goa en Hampi met de hele bende. Even genieten van de feestdagen onder de zon en eens goed gaan feesten. Ik doe volgende week ook nog een kleine trip naar Cuddalore (aan de Oostkust van India, hier niet zover van) om Julie te bezoeken. Zij doet daar een project en ik ga er even langs.

Vanaf volgende week zal ik wat werk maken om wat foto’s op mijn facebook te zetten.

Namaskar

Shanti, Shanti!

Het werd hoog tijd dat ik nog eens een teken van leven gaf. November begon super! Ik kreeg goed nieuws vanuit Bollywood dat ik begin december mag meedraaien op enkele filmsets en een grote regisseur Anurag Kashyap mag gaan interviewen. Voor ons is dat een nobele onbekende, maar hier wordt hij aanbeden als een halve god. In die kleine week dat ik daar in Bollywood ga spenderen, heb ik ook enkele etentjes met acteurs en actrices. Daar zal ik als het ware vanuit de realiteit in India in de wereld van "The Rich and Famous" worden gekatapulteerd.
Vorige week is Jeroen aangekomen en zijn we wat gaan rondtrekken, nadat ik hem eerst Bangalore wat heb laten zien. Na Bangalore was Hampi aan de beurt. Hampi blijft me elke keer verbazen, het kan gemakkelijk in het rijtje van de wereldwonderen staan. Er staan enkele foto's bij, maar op mijn facebook heb ik er wat meer opgezet. Want Hampi moet je zien, woorden schieten soms te kort om dit te beschrijven. Tijdens ons bezoek zijn we ook een Belgische hippie Meera tegengekomen, die er al de laatste 30 jaar woonde. Een super lieve vrouw, die ons onmiddellijk uitnodigde voor een chai (thee) en we werden bij haar thuis meegenomen in een totaal andere wereld zoals wij die niet zouden kunnen voorstellen. Meera heeft 20 jaar in India geleefd zonder paspoort, is in '78 in India beland, heeft bijna alle drugs genomen die je maar in India kunt vinden (en ik verzeker jullie dat zijn er niet weinig). Opium word je hier in kilo's aangeboden, om even het verschil aan te duiden. Meera had nu door de vele vliegenbeten "Chicken Fever" gekregen waardoor haar voeten en handen erg waren opgezwollen, zodat ze bijna niet meer kon wandelen en constant moest neerzitten. Maar ze had gehoord dat het 3 maanden duurt voordat het over is en ze was al 20 dagen ver. "Only 2 months and a half to go!" zei ze met een glimlach. Daar heb ik alleen respect voor. Enkele jaren geleden heeft ze meegwerkt aan een documentaire over hippies in India. Je kan enkele fragmenten vinden op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=8ZmVxCmfZNY
Naast haar woont nog steeds "Crazy Cesar" zoals ze hem zelf noemt. Dit is een Italiaan die er ook al sinds de jaren zeventig leeft. Dit is een stukje over hem (geloof me die kan inhaleren): http://www.youtube.com/watch?v=LlXJvsR4m7E&feature=related

Daarna waren zon, zee, strand en frisse pinten aan de beurt. Wat gaan genieten in Gokarna. Een rustiger strand, waar je elke dag verse gevangen vis op je bord krijgt geserveerd met een lekkere Kingfisher (het beste Indische bier).
Na Gokarna was het terug de bus op richting Bangalore. En vanaf je op een bus stapt in India, wordt je beter vermaakt dan op de beste attracties in Walibi. Ik kan je verzekeren The Dalton Terror is er niets tegen. Alleen slapen doe je niet echt op zo een nachtbus.
De laatste weekends zijn er wel heel wat feestjes geweest in Bangalore, maar het feestje van de Amerikaanse vrouwen spande wel de kroon deze vrijdag. Nogmaals bedankt Elise, Loren, Dae, Sandra, Gill en Molly.
Aja ik en Bjorn (mijn kotgenoot) zijn nog op het politiebureau beland dit weekend om verklaringen af te leggen. Toen we dit weekend naar huis gingen zagen we een Frans vrouw serieuze slagen krijgen van een Indiër. Nu ben ik ook niet van de sterkste maar een Indiër kan ik wel tegen de grond werken. Dus zijn we uit de Ricksjaw gesprongen en tussen beiden gekomen. De Indiër is gaan lopen en we zijn met de Franse vrouw naar het politiebureau gegaan. De vrouw ging aangifte doen en kreeg na twee uren van vragen stellen te horen, dat ze de volgende dag mocht terugkomen om de dader een hand te komen geven, zodat de zaak kon worden gesloten. Ze had wel een blauw oog, haar schouder lag open en uit haar knieschijf kwam heel wat bloed. Ik zeg het jullie een vrouw heeft bijna geen rechten en zeer weinig te zeggen in het "Moderne" India.
De volgende keer ga ik proberen sneller werk te maken van mijn blog, beloofd!

Groeten Kevin

The Bollywoodization

Tijd vliegt voorbij. Het lijkt ofdat ik hier nog maar juist ben aangekomen en er zijn al twee weken gepasseerd. De laatste 10 dagen heb ik mij al volledig op mijn thesis gestort. Weer wat extra boeken gekocht en ik ben zelfs al beginnen schrijven.
Door enkele contacten hier in Bangalore, mag ik begin december naar Mumbai om enkele Bollywood regisseurs, acteurs en actrices te gaan interviewen. Dat gaat wat worden.
Vorig weekend was het hier Octoberfest. Alle clichés op een hoop, maar ik moet wel zeggen dat het de moeite was. Maar op het einde van de avond waren er zoveel zatte Indiërs, waardoor veel vrouwen gewoon zijn gaan lopen. Een Indiër met wat pinten in zijn lijf heeft meer dan enkel losse handjes.
Deze week was er ook één hevige na-moesson-bui. In een goed half uur stond de hele stad onder water en viel overal de elektriciteit uit. Even wat kaarsen gaan halen en dat had ook zeker zoveel charme.
Gisteren was het Halloween en daar kon je niet naastkijken. We zijn met de Zweden, Duiters en Cameroeners naar het Hard Rock café geweest, want daar hadden ze het grootste Halloweenfeestje. Heel wat vuurspektakel, met af en toe een brandende fles die wel in het publiek kwam, maar ja dat moet je erbij nemen. Het leek zelfs een Michael Jackson Tribute, want bijna de helft van de mensen liep er rond als MJ.
Binnen een dikke twee weken vertrek ik enkele dagen naar het strand en ga ik wat natuurgebieden bezoeken. Jeroen komt me dan bezoeken voor een week, dus dan moet er eens volop van de zon genoten worden.
Vanaf volgende week zet ik wat foto's op mijn facebook en blog. Ik ben zelf niet de grootste foto-trekker, maar ik ga er de volgende dagen wel eens werk van maken.
Groeten vanuit het chaotische, maar heel kleurrijke en zonnige India

Aankomst in Bangalore

Het is altijd even wennen om in India aan te komen. Ik zal het nooit gewoon kunnen worden om in het land van de chaos te stappen.
Ik ben maandagochtend geland in Mumbai, daar heb ik enkele uren gewacht voordat ik mijn laatste vlucht richting Bangalore kon nemen. Daar ben ik te weten gekomen dat mijn bagage niet zou aankomen in Bangalore. Geen paniek, altijd vertrouwen houden in Indiërs. En zowaar werd mijn bagage geen dag nadat ik aangekomen was in Bangalore afgeleverd op mijn appartement. Vol enthousiasme open ik mijn bagage om de twee grote West Malle flessen en de fles Cactusjenever eruit te nemen, om deze uit te drinken met de Cameroense, Zweedse en Indische vrienden. De twee West Malle flessen werden snel gevonden, maar de Cactusjenever kon ik onmiddellijk uit al mijn kleren gaan wassen.
Maar dat was maar een minuscuul probleemke. De verwelkomsparty was een bom.
De laatste twee dagen heb ik al wat scholen bezocht voor mijn thesis en al heel wat interessante boeken gevonden. Beginnen lezen in het zonneke, want ook al is het oktober, het is 30 graden.
Toch blijven de ritten met de legendarische rickshaw een ongelofelijke belevenis. Millimeterwerk tussen twee bussen, op een koe wachten totdat deze haar luie reet over straat heeft gestoken, toeteren totdat de auto's en de enkele fieters uit de weg gaan, ambras maken met andere rickshawchauffeurs, en op het einde de rickshawchauffeur bedanken dat je er levend uitkomt. Dit kan enkel in India.
Aja, ik heb onder tussen al een Indische nummer: 00919538919483
En mijn adres is:

Farah Pearl Apartments no GA
MEG Officers Colony no 29
Close to ITC Factory, Banaswadi Main Road
560043 Bangalore

Dus als je zin hebt, om iets op te sturen, DOEN!
Dat was het voor deze week, volgende week meer nieuws.
Groeten Kevin